bu sene o sene

Futbol belki yalan dolan ama seviyorum hâlâ.

Beşiktaş’ı, sanırım, futbolu sevdiğimden daha çok seviyorum.

Bir süredir şampiyonlukmuş, oymuş buymuş umrumda olmadığını fark ettim. Ama bu sene Deniz’le seyrederken maçları yine de şampiyon olsun istedim takım.

Oldu da şükür.  

Ne geçti peki elimize? 34 haftalık bir yarışın gazı iki-üç saatte bitiyor. Sonrası, yıllara referans verilecek istatistikler, maç anıları, “o sırada” diye başladığımız hikâyeler…

Benim tüm istediğim, televizyonda yanıp sönen “Şampiyon Beşiktaş” ibaresiydi. Her şampiyonlukta en çok ona sevinirim. Doksanda hakem düdüğünü çalar, reji de ekrana yazıyı basar: Şampiyon Beşiktaş…

Bu sene daha teknik takılmışlar (belki geçen senelerde de böyleydi, bilemiyorum, malum, yedi senedir şampiyon olamıyoruz biz); yanıp sönen yazıları bırakmışlar. Koca kadro alttan fotoğraf fotoğraf geçiyor… Şık görünüyor… Geriye kalan her şey gibi…

Ama kesmedi beni.

Yanıp sönen yazıyı görmeden anlamıyorum şampiyonluğu ben…

Bu arada… Ne sezondu ama! Şenol Güneş’iyla başta, Gomez’i Oğuzhan’ı Quaresma’sı Atiba’sı Sosa’sıyla… Güzel seneydi. Darısı daha güzellerine.

 
Bir de şu: Bu blogun da ilk şampiyonluğu... 
 

mükemmellik sertifikası

Yeni hayat, hızlı hayat… Hiçbir şey yeni olanın önünde duramıyor. 

Sonunda her şey koca bir şakaya; bir saçmalığa dönüşüyor. 

500 küsur yıllık Topkapı Sarayı, kıçıboklu TripAdvisor’dan sertifika alabildi diye seviniyor. Daha beyhude bir şey olabilir mi?

Bir yandan da o kadar absürt ki iyi geliyor. 

Otostopçu’nun Galaksi Rehberi’ne yeni ciltlerin yazılacağı tuhaf zamanlardayız. 

Şu aralar Topkapı Sarayı’nın web sitesine girerseniz bu dünyaya siz de anında ışınlanırsınız. 

ece ayhan'dan insanlık dersleri

Nasıl anlatsam, nereden başlatsam… Öyle bir bozulmuş ki, artık düzelmez, dikiş tutmaz. İstesen de bu kadar yanlış yapamazsın. O söz şiir değil, üstünde yazan adama ait zaten değil, o fotoğraf o imzaya ait hiç değil... 

İlhan Berk, Ece Ayhan, diğerleri… Bu ipe sapa gelmez lafları yayanlar bu vasatlık abidelerini (gerçi vasat bile sayılmazlar) onların söylemeyeceğinin hadi farkında değil, neden bu kadar uğraşıyorlar? Neden fotoğrafla, fontla, siteyle kafa patlatıyorlar? 

İlk hareketi vereni çok merak ediyorum; hayatın anlamını çözen (!) o uyduruk cümlenin ardına Ece Ayhan’ın, İlhan Berk’in (en çok da Can Yücel'in) ismini ekleyen ilk sefil kim?

Kim bu insanlar?

PS: Blogun eski günlerindeki Can Yücel versiyonu için sizi şöyle alalım: Can Yücel'den bunu beklemezdim.  

zambaklı padişah

ne zaman elleri zambaklı padişah olursam 

sana uzun heceli bir kent vereceğim 

girilince kapıları yitecek ve boş!

Azizim, güzel atlar güzel şiirler gibidirler, 

Öldükten sonra da tersine yarışırlar, vesselam! 

Ece Ayhan, Zambaklı Padişah, Andrey Tarkovski

karaman'da 45 kuzu

Fırat’ın kıyısında kaybolan kuzudan ben sorumluyum, demek ne kolay! Ne kadar güzel bir söz. Hem geçmişe de referansı var. Hem havalı. Birleştirici. Söyleyene bir derinlik, bir genişlik veriyor. 

Ama hadi! İşte Karaman’da 45 kuzu kaybolmuş! En azından iddia bu. 10 diyen de var, peki hadi 10 diyelim... Peki neden hesap sormuyorsunuz? Fail zaten ortada tamam; hiç mi yok bunu bilen, onaylayan, göz yuman, örtbas eden… Küçücük şehirde bu olayın 1 adam ve 45 çocuk arasında geçebileceğini aklınız alıyor mu?

Yahu gerçekten aklınız alıyor mu? İnanıyor musunuz? Bu olayın böyle yaşanabileceğine...

Bu olayın münferit kalamayacağına, bir çatının altında yaşanıyorsa, o çatının sorgulanması gerektiğine ikna etmek için sizi ne gerekiyor? Hukuk dense olmuyor, vicdan dense olmuyor, din iman akıl izan dense olmuyor. Ne zaman inanacaksınız?

İçinize siniyor mu çorap söküğü gibi tüm sorumlulardan tek tek hesap sormamak? 

Hangi iktidar bu kadar değerli? Hangi iktidarı bir çocuğun huzurlu uykusuna değiştiniz siz?

O kuzular kaybolmuşken siz nasıl uyuyorsunuz?