Adam (gerçekten de ‘adam’, kadın olduğunu hiç sanmıyorum) birgün denize bakıp diyor ki: “Biz burayı dolduralım!” Boğaziçi’ni seyre dalıp bunu demek için insan ruhunun nasıl bir mengeneye sıkışmış olması gerekir?
Koltuğunun altına sıkıştırdığı projeyle gelip “Bakın burada Şemsi Paşa Camii var; onun önüne kazık çakalım, yolu genişletelim; insanlar da oradan yürüsün gitsin” diyebilmek, Mimar Sinan’ın denize nazır yaptığı camiyi karaya hapsetmekte bir beis görmemek için nasıl bir akıl gerekir? Peki ya bu projeyi görüp de “Hadi oradan” dememek, bilakis kabul etmek için? Düşünüyorum ama şuurunu bu denli kaybetmenin nedenini bulamıyorum. Bir insan bunu nasıl teklif edebilir! Kendi aklını Mimar Sinan’ın üstünde görecek özgüvene nasıl sahip olabilir!
Ruhumuz örselendi iyice. Mantık da yok. Vicdan cılız. Ama gek gek konuşmak bizde. İleride, bugünleri içi boş özgüvenin Türkiye’yi ele geçirdiği dönem olarak anacaklar. Bu özgüvenin nereden geldiğini araştırınca ne bulacaklar acaba?
Toplumsal olarak IQ’umuzun giderek düşmesi bir neden olabilir mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Sen ne dersin?