hikâyesini unutan takım


Dün Beşiktaş, Bayern Münich’e karşı Münih’te 5-0 kaybetti. Tuhaftır, kendimi bildim bileli Beşiktaş’ı tutan biri olarak bu skor pek de koymadı bana. “Eh, sonuçta rakip Bayern’di” dedim, kapattım televizyonu. 

Ama maçla ilgili bir başka şey üzdü beni. Dün Beşiktaş formasıyla ilk on birde başlayan yeni transfer Vida, daha on altıncı dakikada kırmızı kart görüp çıktı, bir başka yeni transfer Love bir dakika sonra karşı karşıya bir gol kaçırdı. 

Takımı oraya kadar, terle, gözyaşıyla, emekle sırtında taşıyanlar, ilk defa beraber bir Avrupa deplasmanına gittikleri arkadaşları sahadayken, kenarda oturuyordu. Bir çocuk, diğer çocuğun gözü gibi baktığı oyuncağın değerini anlamaz, belki sakarlıktan belki kıymet bilmezlikten kırar ya da bir kenara bırakıverir ya… Bana öyle geldi dünkü maç…

Tamam yeni oyuncular ne yapsın, tamam herkes kötü oynadı, tamam futbolda böyle duygulara yer yok belki ama ben eskilerin emeğinin hiçe sayılmasına buruldum. Her iyi hikâyede havada bir fısıltı, bir koku, bir rüzgâr dolaşır. Anlatırken, dinlerken birden onu hissedip “İşte buydu” dersiniz. Feci şekilde yenilmiş olsak bile, ileride bir gün “İşte buydu” diyeceğimiz o hikâyesini dün rafa kaldırdı Beşiktaş. En azından bu maç için, hikâyesi falan olmayan sıradan bir takım oldu.

Önümüzdeki hikâyelere bakacağız artık. 

2 yorum:

Sen ne dersin?

yeşil sos niye bitti?

Şehrin merkezinde çok iyi bir patatesçi var. Merkezde ama azıcık da saklanmış bir yerde; oralardan geçiyorsam bazen uğruyorum. Kuyruktaki tu...