Tanzanya’nın uzak bir köşesinde, dağların arasındaki
Udzungwa Milli Parkı’nda, kaldığım odadan çıkmadan evvel etrafa son bir kez göz
atıyorum. Tamamdır, geride hiçbir şey bırakmamışım. Telefon, şarj cihazı, defter,
kalem… Toplamışım hepsini. Tek bir şey hariç. Arkamda ne bıraktığımı biliyorum.
Canım sıkılıyor. Dönüp o koca dolabı belki beşinci defa açıyorum. Orada, içeride duruyor.
Sırt çantam… İçi boş, iyice bırakmış kendini. Yırtık fermuarı kırık bir kol
gibi sallanıyor. Canlı olsa, yorgunluktan dili dışarıya sarkmış derdim. Canlı
değil elbette; yine de bir tuhaf oluyorum. Çok gün geçirdik beraber. Böyle bırakıp gitmek
koyuyor. Western’lerde yola devam edemeyecek atı vururlar ya… Fermuarını tekrar
içine tıkıştırıyorum. Sırtına dostça pat pat vuruyorum. Dolabı kapatıyorum.
Benim hatam değil. Onun hatası da değil ama. Çok yıpranmıştı
zaten. Yolculuğun daha başında önce bir fermuarı, sonra diğeri patladı. Mümkünü
yok, tamir edemedim. Darüsselam’da idareten bir çanta aldım. Eskisini de,
kıyamadığımdan, yol boyu yanımda taşıyacaktım. Bir süre taşıdım da. Ama
Udzungwa’da, dünyanın bir ucundaki misafirhane odasında, iki çantayla seyahat
etmek saçma geldi. Orada vedalaştık.
Yazar Chuck Palahniuk, Fight Club’da “sahip olduğunuz
eşyalar eninde sonunda size sahip olur” der. Yaşantımı bir türlü böyle
kuramasam da, katılıyorum bu önermeye. Bir iki istisna hariç. Onlardan birini
anlattım işte az önce. Benzer başka eşyalarım da oldu. Sırtımda paralanana
kadar kullandığım bir ceket, dikişleri tek tek patlayan bir spor ayakkabısı,
bir muhtar çakmağı… Arada bir kafamı kurcalıyor bu mesele. Bir ruhu var mı
eşyaların?
Geçenlerde bu konuya öteden beri kafa yoran birisinin
yazdıklarını okudum. Psikometriden bahsediyordu. Eşyalardan hareket ederek
onların sahibini anlamaya çalışmak, o sahibin sırlarını açıklamak gibi bir tarifi
var. Bilim dalı olarak kabul etmek zor tabii; kaldı ki anlamam da bu işlerden. Dolayısıyla, aynı inançla, size de anlatamam. Ama yazıdaki bir iki ufak deney ilgimi çekti.
Birinde yazarın eline (bu tip şeylere inanmadığı eski
zamanlarda) gözleri kapalıyken sırayla beş ayrı dolmakalem bırakıyorlar ve
hangisinin “özel” olduğunu tahmin etmesini istiyorlar. İçlerinden biri
gerçekten farklı geliyor. Tahmini doğru çıkıyor. Ardından deneyi yapan arkadaşı,
o kalemin henüz ölen birine ait olduğunu açıklıyor.
Bir başka deneyde, yazardan, yine gözleri kapalıyken,
ağırlığı ve şekli birbirine çok benzer beş ayrı kitaptan hangisinin Başkan
Marcos’un biyografisi olduğunu tahmin etmesini istiyorlar. Tahmini yine doğru (Bu deney biraz mistik sulara girerek devam ediyor; ben o kadar
meraklısı değilim; ama isteyen şurada okusun.)
Biz sorumuza dönelim. Bir ruhu var mı eşyaların? Safça bir soru. Yok elbette. Yine
de üzerlerine bir yaşanmışlık siniyordur belki. Bu da bir şey. Dönüp dönüp
dolabı açar mıydım yoksa?
