soluk yeşil başbakan

Bir zamanlar Newsweek Türkiye'de Başbakan'ın çevre karnesini yazmıştım (Burçak Belli'yle birlikte, 15 Şubat 2009 tarihli sayı.) Erdoğan'ın "ben çevrecinin daniskasıyım" dediği günlerdi. Kendini yeşil başbakan diye lanse ediyordu; biraz araştırınca durumu pek parlak görünmedi. Aradan dört yıl geçti ama Gezi Parkı'ndan başlayan meseleyi getirip orta refüje diktiği ağaçlara dayandırdığı için buraya alıyorum. Uzunca bir yazı. 

Almanya ile Polonya arasında yıllarca ihtilâfa neden olan bir baltık kenti, tuhaf ama Türk siyasi literatürüne aniden yerleşti. Bunun nedenini anlamak için kelimelerin kökenine doğru dolambaçlı bir yolculuğa çıkmak gerek. Avusturyalı Türkolog Andreas Tietze’nin hazırladığı ve Türkçe’nin en yetkin kaynaklarından kabul edilen etimoloji sözlüğü, bugün Polonya sınırlarında yer alan liman kenti Gdansk’ın (Almanca Danzig) eskiden buğday ticareti için önemli bir merkez olduğunu söylüyor.

Tietze’ye göre, kentin adından türeyen “daniska” kelimesi Türkçe’ye önce iyi bir buğday cinsinin adı olarak yerleşti, sonra da argoda “bir şeyin en iyisini, en güzelini yapmasını bilmek” haline dönüştü. Nadir kullanılan bu kelimeyi siyasete kazandıran ise Başbakan Recep Tayyip Erdoğan oldu. Başbakan geçen Ağustos sonunda Rize’de yaptığı konuşmasında AKP’nin yenilenebilir olmayan enerji üretimi konusundaki plan ve uygulamalarına sürekli muhalefet eden çevre örgütlerine öfkesini saklamayıp şöyle diyordu: “Ben çevrecinin daniskasıyım. Asıl çevreci benim.” Dünyanın çeşitli yerlerinde böyle çevrecilerin olduğunu anlatan Başbakan Erdoğan “Bunlara ‘ne yaparsınız’ dersin, inanın şöyle ele avuca gelecek bir şey yok. Sadece onların boş vakitlerini değerlendirmek için yaptıkları iş bu…” diye de ekliyordu.

Erdoğan hükümeti, TBMM’nin Şubat başında ilgili yasayı onaylamasıyla Türkiye’nin iklim konusunda küresel sorumluluk üstlenen ülkeler arasına katılmasını sağladı. Geciken Kyoto adımının zamanlaması epey manidar ve açıkçası Türkiye tarihinin bir başka anını çağrıştırıyor. 2. Dünya Savaşı’nda İngiltere’nin başbakanı olan Winston Churchill, Birleşmiş Milletler’i kuracak olan San Francisco Toplantısı’na yalnız 1 Mart 1945′e kadar Mihver Devletler’e (Almanya, İtalya, Japonya) savaş ilân edecek olan ülkelerin katılması koşulunu önermişti. İsmet İnönü Hükümeti de bu çağrının gereğini yerine getirerek, 23 Şubat 1945′te, Türkiye’yi savaş bitmek üzereyken Müttefik Devletler’in yanında savaşa soktu. Nitekim Kyoto’ya da besbelli 2013′ten itibaren başlayacak olan yeni dönemde aktif biçimde var olabilmek için imza atıldı. Türkiye’nin o tarihe kadar sera gazı salımı konusunda herhangi bir yükümlülüğü bulunmuyor. Ama katılım sayesinde Türkiye, bu sene Kopenhag’da yapılacak ve yeni iklim rejimini belirleyecek toplantıda yer alma hakkını kazandı. Erdoğan artık yeşil portföyüne “Türkiye’yi Kyoto’ya sokan başbakan” ibaresini ekleyebilir.

Ama istatistikler “en iyi” çevreci olduğunu iddia eden Başbakan’ı pek doğrulamıyor. ABD’nin Yale ve Columbia üniversitelerinin ortak çalışmasıyla yayımlanan ve alanında en yetkin verilere sahip olduğu kabul edilen Çevresel Performans Endeksi’ne (EPI) bir göz atmak Erdoğan’ın moralini bozabilir. Çünkü ülkelerin çevre sorunlarına karşı ne ölçüde mücadele ettiğini 25 ayrı gösterge kullanarak değerlendiren endeksin 2008′e ilişkin rakamları Türkiye açısından iç açıcı değil. Bugün 75,9 puanla 149 ülke arasında 72. sırada yer alan Türkiye’nin çevre performansı, AKP’nin iktidara geldiği 2002 yılından beri hızla geriliyor. Bu başka bir açıdan ülkenin sanayileştiğini de gösteriyor; ama eski, “yeşil olmayan” teknolojilerle.

EPI’nin öncülü sayılabilecek 2002 Çevresel Sürdürülebilirlik Endeksi’nin (ESI) hava ve su kalitesi, biyolojik çeşitlilik ve sera gazı salımı gibi unsurları içeren göstergelerinin tümünde, Türkiye’nin performansı çok daha iyiydi (2006 EPI endeksinde ise Türkiye 49. sırada yer aldı). Newsweek Türkiye’nin gö-rüştüğü çevre kuruluşlarının tamamı, AKP Hükümeti’ni makro ölçekli bir çevre planına sahip olmamakla ve altı yıllık iktidarında çıkardığı yasalarla çevreyi ekonomik önceliklere kurban ettiği gerekçesiyle kıyasıya eleştiriyor. Çevrecilerle kavgası bir kenara, Erdoğan’ın AKP’si günlük siyasette çevre meselelerine dair ciddi bir açmaza sıkışmış durumda. Aslında Hükümet, AB’ye uyum sürecinin gerektirdiği çevre mevzuatını oluşturmak için her ne kadar son dönemde Avrupa perspektifinin zayıflamasıyla hızı kesilse de gözle görülür bir çaba harcadı. Çevre ve Orman Bakanlığı bürokratları gırtlaklarına kadar belgeye gömüldü. Türkiye, çevrenin en azından ‘teknik’ anlamda bütün alt dallarına kadar kapsandığı bir mevzuata sahip oldu. Ama bu çabaların ne kadar işe yaradığı tartışmalı. Üstelik mevzuatın etkili sonuçlar doğurması öngörülen kısımları halen hazırlanmış değil.

Ankara Üniversitesi’nden çevre yönetimi uzmanı Bülent Duru, AKP’nin temel probleminin herşeyi birden istemesi olduğunu söylüyor. Duru’ya göre ekonomik etkinliklerin çevreye duyarlı biçimde gerçekleşmesini sağlayan önlemleri öngören AB mevzuatıyla, büyüme uğruna doğal değerleri ekonominin işleyiş sürecine denetimsizce sokma hevesi birbiriyle çelişmekte; AKP de bu yüzden birbiriyle tutarsız icraatlara imza attı. Örneğin bir yandan Toprak Koruma ve Arazi Kullanımı Kanunu’nu çıkarıp yıllardır çözüm bekleyen bir meseleyi halletme yolunda önemli bir adım atarken, sonrasında tarım topraklarının işgalini affetti. Çevre Kanunu’nu değiştirip güncelledi; ama petrol, jeotermal kaynaklar ve maden arama faaliyetlerini Çevresel Etki Değerlendirme (ÇED) kapsamı dışında tuttu.

AKP’nin parti ilkelerini ve önceliklerini belgeleyen dokümanlarına göz atıldığında da çevrenin ön sıralarda olduğunu söylemek mümkün değil. Kurumsal kimlikteki çevre vurgusu çok zayıf. Parti sadece duyarlı olduğunu ilân ediyor; hükümet programında ve acil eylem plânında ise mesele esasen ‘sürdürülebilir kalkınma’ temelinde ele alınıyor, ağaçlandırma ve arıtma faaliyetlerine önem verileceği vurgulanıyor. Başbakan da zaten, çevrecileri aylaklıkla itham ettiği konuşmasında, kendi çevreciliğinin ispatı olarak İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı dönemindeki ağaçlandırma faaliyetlerini ve İstanbul’a 180 kilometre ötedeki Istranca Dağları’ndan içme suyu getirmesini referans göstermişti. Enerji Bakanı Hilmi Güler ise bir konuşmasında “En büyük çevre kirliliğinin fakirlik” olduğunu söylemişti. Bu bağlamda AKP’nin kapsamlı çevre yasalarına imza atması beklenmiyordu. Ama iktidara gelmesiyle beraber, AKP çevre yönetiminde kökten değişiklikler gerçekleştirdi.

Partinin ilk adımı 2003 yılında Çevre ve Orman bakanlıklarını birleştirmek oldu. Göz açıp kapayıncaya kadar gerçekleştirilen birleştirme işlemi, Ankara bürokratları arasında hantallığıyla alay konusu olan Orman Bakanlığı’nın ormanları koruyamamasıyla gerekçelendirildi. Arka planda ise AKP’nin temel politikalarına damga vuran bir başka unsur işliyordu. Kamu yönetimini liberal ilkeler doğrultusunda yeniden yapılandırma ve partinin sıkı ilişki içinde olduğu uluslararası finans çevrelerinin “devleti küçültün” çağrıları.

Çevrenin henüz Başbakanlığa bağlı bir müsteşarlık ile yönetildiği günler de dahil olmak üzere Bakanlığın hemen her kademesinde çalışmış ve TBMM’de çevre danışmanı olarak görev yapmış eski bir bürokrat olan Nuran Talu ise iki bakanlığın birleştirilmesinin AKP’nin dünyada bugün çevreye yüklenen kavramları doğru algılayamadığının göstergesi olduğunu söylüyor: “Çevre, müsteşarlıktan müstakil bir bakanlığa doğru evrilince başta çevreciler herkes çok sevindi. Halbuki başbakana bağlıyken daha etkili olursunuz. Şimdi, güya denkler arası bir mücadelede, Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanlığı her fırsatta Çevre ve Tarım bakanlıklarını ezer.” Akademisyen ve bürokrat kökenlilerin ağırlıkta olduğu Küresel Denge Derneği’nin başkanlığını yürüten Talu, birleştirme işlemiyle iki bakanlığın sorumlu olduğu konulara ayrı ayrı verilen önemin zayıfladığını söylüyor.

Çevre ve Orman Bakanlığı, 2007′de Devlet Su İşleri Genel Müdürlüğü’nün de bakanlık bünyesine bağlanmasıyla çok daha çetrefil bir hal aldı. Adının açıklanmasını istemeyen bir bakanlık yetkilisi, Bakanlığın “çevreciler”, “ormancılar” ve “sucular” gibi hiziplerin iktidar oyunlarına sahne olduğunu söylüyor. Bugün bakanlıkta “su”dan gelme bir isim, Başbakan Erdoğan’ın belediye başkanlığı günlerindeki yakın çalışma arkadaşı, İSKİ’nin eski genel müdürü Veysel Eroğlu ve ekibi var. Bir önceki bakan Osman Pepe döneminde olduğu gibi Eroğlu’nun da önceliği AB müktesebatına uyum çalışmaları.

Bakanlık Çevre Yönetim Genel Müdürü Prof. Lütfi Akça, Bakanlık’taki kurumsal yapılanma çalışmasının halen devam ettiğini söylüyor. Sadece kendi bölümünün yazdığı yönetmelik sayısının 2008 sonu itibariyle 50′yi bulduğunu anlatan Akça, yine de uzman personel eksikliği çektiklerinin altını çiziyor. Akça’nın biriminde 350 kişi çalışıyor, bağlı il müdürlüklerinde ise 650 kişi. Türkiye’deki bin kişiye karşılık Fransa’da aynı görevi yapan tam 10 bin personel var.

Eksiklikler hemen sırıtıyor tabii. Türkiye’nin Bulgaristan, Romanya ve Hırvatistan ile katıldığı bir AB projesi, Çevre ve Orman Bakanlığı’nın üzerinde harıl harıl çalıştığı mevzuat uyumunun Ankara dışında çok da hükmü olmadığını ortaya çıkardı. Resmi adı “Yerel ve Bölgesel Yönetimlerin Çevre Uygulama Kapasitelerinin Güçlendirilmesi” olan ve sonuçları henüz açıklanmayan proje, mevzuatın ülkenin dört bir köşesindeki dört ayrı büyükşehir belediyesinde (Bursa, Samsun, Mersin, Erzurum) ve bağlı yönetim birimlerinde ne kadar uygulanabilir olduğunu ölçtü. Sonuç tatmin edici olmaktan çok uzak; bugüne dek yazılan mevzuatın sadece yüzde 35′i uygulanabiliyor.

Projede Türkiye lideri olarak görev alan Nuran Talu durumu basit bir örnekle açıklıyor. “Ankara ‘bitkisel atık yağların toplanması’ üzerine mevzuatı yazıyor ama Erzurum’da bunu yürütecek yetkin bir firma veya firmayı denetleyecek resmi bir birim yok.” Örneğin Bursa’daki sanayi atıkları için de durum aynı. Çevre Bakanlığı’nın yazdığı mevzuat sahaya çıktığında sınıfta kalıyor.

AKP’nin en büyük siyasi icraatlarından biri olmasıyla övündüğü, bugüne kadar merkezi idarenin gördüğü hizmetlerin bir bölümünü mahalli idarelere devreden Kamu Yönetimi Reformu (2004′te yasalaştı) bu sonuca neden olmuş olabilir. Çevre Mühendisleri Odası Onur Kurulu Başkanı Ethem Torunoğlu’na göre, merkez ve çevre arasındaki görev, yetki ve sorumlulukları tanımlayan yasa kaotik bir şekilde tasarlandı; bu yüzden kimse ne yapacağını bilmiyor. Kendisine birdenbire yetki devredilen İl Özel İdareleri ise ne yeterli kaynağa ne de yeterli personele ve deneyime sahip.

Ne yapılacağı pek bilinmese de ne kadara yapılacağı konusunda birtakım tahminler mevcut. Bakanlık’tan Akça, sanayinin uyumlulaştırılması için 15, belediyeler içinse 43 milyar Euro’ya ihtiyaç olduğunu söylüyor. 34 milyar Euro da su ve atık mekanizmalarının yenilenmesi için gerekiyor.

Çevre Bakanlığı mevzuatla boğuşurken, Hükümet 7 yıl içinde çevre yönetimiyle ilgili çok tartışılan yasalara ve uygulamalara imza attı. Başbakan’ın öfkeli olduğu çevreciler, Erdoğan ve ekibinin çevreye duyarlılığını en çok bu icraatlar üzerinden sorguladı. Örneğin AKP, Ceza Kanunu’ndaki çevreye karşı işlenen suçlar konusunda eksikliği, 2004 yılındaki bir düzenlemeyle hapis cezasına varan yaptırımlarla giderirken, bu kuralların uygulanmasını iki yıl sonraya bıraktı. Hükümet, aslında kimseye ceza kesmek istemediğini de bu şekilde beyan etmiş oldu. Turizmi Teşvik Yasası’nda 2003′te yapılan bir değişiklikle, orman ve meralar turizme açıldı; kamu yönetimi reformunun tersine, bu bölgelerdeki yerel yönetimler devre dışı bırakılarak Kültür ve Turizm Bakanlığı imar ve planlamayla ilgili tek sorumlu haline geldi. Maden Kanunu’ndaki değişiklikle de (2004) orman alanları, koruma bölgeleri, sit alanları, su havzaları, kıyı alanları, turizm bölgeleri gibi alanlar madencilik faaliyetlerine açıldı. Aynı yasayla, bu tür faaliyetler için gerekli Çevre Etki Değerlendirme (ÇED) Raporu’nu almak için gereken maksimum süre kısaltılarak “en geç iki ay” olarak belirlendi. Ayrıca bazı faaliyetler ÇED dışına çıkarıldı. Bülent Duru; “diğer iktidarlar döneminde olduğu gibi, altın madenleri, petrol ve maden arama, işletme faaliyetleri gibi alanlarda Hükümet’in kanuni düzenlemelerle ÇED sürecini devre dışı bırakıp rahatlamak istediğini” savunuyor.

AKP Hükümeti’nin bir önceki Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer’den iki defa geri döndüğü için uzun süre yasalaştıramadığı “2/B Orman Arazilerinin Satışı”yla ilgili tasarı da Kyoto Protokolü imzalanmadan kısa bir süre önce, Ocak ayı ortalarında yasalaştı. 20 milyar Euro civarında gelir getirmesi beklenen tasarı, orman niteliğini yitirmiş alanların satışına, devlet ormanlarının da gerçek ve tüzel kişiler eliyle işletilmesine olanak sağlıyor. Sultanbeyli, Ümraniye, Beykoz gibi İstanbul’un bazı büyük semtleri bu arazilerin sınırları içinde. Çevre örgütleri, 2/B diye kodlanan bu arazilerin büyük ölçüde tekrar orman niteliğini kazanabileceği argümanıyla, yasaya karşı çıkıyor.

AKP’nin en çok tartışılan icraatlarından biri de Erdoğan’ın en büyük başarılar arasında lanse ettiği Karadeniz Sahil Yolu. 1992′de ihale edildikten sonra yedi başbakan eskiten 542 km. uzunluğundaki otoban 2007′de bitirildi ve toplam 4,2 milyar dolara mal oldu. İhale sürecinden beri tartışılan bu yolun üstünde AKP’nin de ısrarcı olması ve bitirmesi, Karadeniz’in özgün doğasının katledildiği iddiasıyla çevre örgütlerinin şimşeklerini AKP’nin üzerine çekti. Başbakan Erdoğan’ın yolu açtığı günlerde, dönemin Çevre ve Orman Bakanı AKP’li Osman Pepe “Bu yolu yapanların eli kolu kırılsın; yol Karadenizlileri Karadeniz’e hasret bıraktı” derken, Başbakan yolun ileriki yıllarda Batı Karadeniz ayağının da tamamlanmasıyla İstanbul Boğazı’nda inşa edilecek üçüncü köprüye bağlanaca-ğını deklare ediyordu. Bir not düşelim: Tayyip Erdoğan, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı sırasında üçüncü köprü yerine tüp geçidi savunuyor, Koç Üniversitesi’nin de ormanlık alanda kurulmasına karşı çıkıyordu.

“Bilmeden konuşuyorsunuz. Gelin ben size çevre nedir anlatayım. Silahlı Kuvvetler’e öğrettik, size de öğretiriz.” Newsweek Türkiye’ye aktarılan bu sözlerin sahibiyse TEMA Vakfı Başkanı Hayrettin Karaca, muhatabı Başbakan Erdoğan. Karaca, Erdoğan’ın bu teklifi kabul ettiğini de ekliyor. Çevre konusunda tavsiyeler, dünya genelinde siyaset ve sanayi daha yeşil yapılmaya başlamışken Hükümet’in akıntının tersine yüzmemesini sağlayabilir.