toprak altında uyuklayan bir ateş

Doğada toprak altında uyuklayan bir ateş var; o hiçbir zaman sönmez ve hiçbir soğuk da onu alt etmeyi beceremez… Toprak altındaki bu ateşin her insanın göğsünde bir sunağı vardır. Aslında en soğuk günde ve en yüksek tepede bile yürüyüşçü, gocuğunun kıvrımlarında ocaklarda yanan ateşten bile sıcak bir ateş besler. Sağlıklı insan mevsimleri öyle bir dengeler ki, kışları, kalbinde yazı yaşar. Güneydir ora… 


Henry David Thoreau, Bir Kış Yürüyüşü [Çeviren: Aytek Sever, ‘Doğa ve Yürüyüş Üzerine Seçme Denemeler’de]

eliaçık

Donald Trump, okul saldırısı kurbanlarının aileleriyle. Elini açık etmiş. Konuşma notlarının sonunda ‘I hear you’ filan da yazıyor. Bu nasıl bir başkan, nasıl bir çağ! 

kaç sırdaşınız var?

On iki sene evvel ABD’de bir araştırma yayımlanmış. 1980’lerde yapılan benzer bir araştırmanın tekrarı… Amerikalıların yalnızlaşıp yalnızlaşmadığını anlamaya giden yolda bir çalışma bu. Katılımcılara “Hayatlarınıza dair en önemli kararları kimlere danışırsınız” diye sorulmuş. İlk araştırmayla karşılaştırınca, “Kimseye danışmıyorum” diyenlerin oranının üçe katlandığı çıkmış ortaya. Kan bağı olmayanlara artık bir şey sorulmadığı, sorulacak bir şey varsa daha çok eşlere, anne-baba ve kardeşlere gidildiği anlaşılmış. O dönem için bile, 20 sene öncesine göre Amerikalıların kendi içine kapandığı, arkadaşlarla sırdaşlık bağlarının neredeyse koptuğu görülmüş. Şimdi yapılsa ne sonuçlar alınır acaba?

Ne iyi bir soru aslında… Hayatınızın en önemli kararlarını kime danışırsınız? Bunca güvendiğiniz kaç kişi var, kaç sırdaşınız var? Eskiden kaç tane vardı?

Ve en acısı: Şimdi neden yoklar?

hikâyesini unutan takım


Dün Beşiktaş, Bayern Münich’e karşı Münih’te 5-0 kaybetti. Tuhaftır, kendimi bildim bileli Beşiktaş’ı tutan biri olarak bu skor pek de koymadı bana. “Eh, sonuçta rakip Bayern’di” dedim, kapattım televizyonu. 

Ama maçla ilgili bir başka şey üzdü beni. Dün Beşiktaş formasıyla ilk on birde başlayan yeni transfer Vida, daha on altıncı dakikada kırmızı kart görüp çıktı, bir başka yeni transfer Love bir dakika sonra karşı karşıya bir gol kaçırdı. 

Takımı oraya kadar, terle, gözyaşıyla, emekle sırtında taşıyanlar, ilk defa beraber bir Avrupa deplasmanına gittikleri arkadaşları sahadayken, kenarda oturuyordu. Bir çocuk, diğer çocuğun gözü gibi baktığı oyuncağın değerini anlamaz, belki sakarlıktan belki kıymet bilmezlikten kırar ya da bir kenara bırakıverir ya… Bana öyle geldi dünkü maç…

Tamam yeni oyuncular ne yapsın, tamam herkes kötü oynadı, tamam futbolda böyle duygulara yer yok belki ama ben eskilerin emeğinin hiçe sayılmasına buruldum. Her iyi hikâyede havada bir fısıltı, bir koku, bir rüzgâr dolaşır. Anlatırken, dinlerken birden onu hissedip “İşte buydu” dersiniz. Feci şekilde yenilmiş olsak bile, ileride bir gün “İşte buydu” diyeceğimiz o hikâyesini dün rafa kaldırdı Beşiktaş. En azından bu maç için, hikâyesi falan olmayan sıradan bir takım oldu.

Önümüzdeki hikâyelere bakacağız artık. 

bir tür kütüphane



Cennetin bir tür kütüphane olacağını düşlemişimdir hep... Jorge Luis Borges

Fotoğrafta Dublin Trinity College'ın kütüphanesi (Candida Hofer).


onlara peri masalı okuyun

Neil Gaiman’dan alıntılıyorum: 
Albert Einstein’a çocuklarımızı nasıl daha zeki kılabiliriz diye sormuşlardı. Cevabı basit ve bilgeceydi. “Çocuklarınızın daha zeki olmasını istiyorsanız” demişti; “Onlara peri masalları okuyun. Daha da zeki olmasını istiyorsanız, onlara daha çok peri masalı okuyun.”

Gaiman'ın sözlerinin tamamı şurada.

sokak diplomasisi

Bu blogda şehir tartışmaları iyiden iyiye yer alır oldu. Nasıl olmasın? Ben zaten şehirden konuşmayı seviyorum, şehircilik artık hepten siyasi bir alan, sonuçta her gün yeni bir vaka... İşte son örneği… 

Ankara Belediye Meclisi, ABD’nin Suriye’de YPG’yle yakın ilişkilerine tepki olarak, ABD büyükelçiliğinin bulunduğu Nevzat Tandoğan Caddesi’ni ‘Zeytin Dalı Caddesi’ olarak değiştirecekmiş. Diplomatik kriz için yeni bir açılım ama bize has bir durum değil. 

Washington Belediye Meclisi de daha dün, şehirdeki Rusya Büyükelçiliği’nin üzerinde bulunduğu Wisconsin Bulvarı’nın tam da sefarete ev sahipliği yapan bölümünü ‘Boris Nemtsov Meydanı’ yapan değişiklik teklifini onayladı.  Putin muhalifi, siyasetçi Nemtsov, iki sene önce Kremlin yakınlarında suikast sonucu öldürülmüştü. Gerekçe şöyle: İsmi ve hatırası Moskova’dan kazınmak istiyormuş, ABD de buna karşıymış. Bu durum Washingtonlular’ı ne kadar ilgilendiriyor, kimse sormamış tabii. Sonuçta yüksek devlet menfaatleri… 

Rusya’nın cevabı ne olacak? Moskova’daki ABD büyükelçiliğinin üzerinde durduğu caddenin ismi değişir mi? İlk girişim geldi bile. Milliyetçi bir parti olan Liberal Demokrat Parti milletvekili Mikhail Degtyarev, caddenin değilse de caddeye bağlı olan çıkmaz sokağın ismini değiştirmeyi teklif etti: ‘Kuzey Amerika Çıkmazı’. Şu kadar lafı yazmamın sebebi de öne sürdüğü gerekçe. Şöyle diyor milletvekili Degtyarev: 

“Moskova kadim bir şehirdir; ergen kompleksli Washington’a benzemez. Bu yüzden biz caddelerin hatta ara sokakların ismini gelip geçici siyasi hırslar ve tartışmalar yüzünden değiştirmeyiz. Ama halihazırda adı olmayan o çıkmaza bir isim verebiliriz.”

Makul bir gerekçe. Bir yandan da şunu soruyorum, beğenelim ya da beğenmeyelim, şehirlerin hafızaları tüm bu gelip geçici siyasi hırslardan veya döneme damga vurmuş olaylardan da oluşmuyor mu? 

sen albatrossun büyük düşün

Son post’ta gözümüzün hep dallarda olduğunu yazmıştım. Mavi baştankara, saksağan, karga artık ne bulursak, parklarda bahçelerde peşinden koşuyoruz Dino’yla. İşe Jonathan Franzen’ın National Geographic'teki bir yazısıyla başladığımızı söylemiştim. En aşağıda o yazıdan  bir bölüm bulacaksınız. 
*
Siz okuyup notunuzu verirsiniz de önden şu laflara bir bakın yalnız:  “Genç albatroslar açık okyanuslarda on yıl kadar dolaşıp, karaya ancak yavrulamak üzere dönüyor.” Albatros değil, Herman Melville kahramanı mübarek. Adından mı etkileniyor acaba? Git balina avına da katıl bari! Sen albatrossun hem, büyük düşün!
*
Yakutgerdanlı kolibri arkadaş da ağırlığının üçte birini enerji olarak yakıyormuş. Buna da ElonMusk kuşu diyelim. 
*
‘Kalp kalbe karşı’da bu hafta (yine) Elif Key var. Aynı gün o da ben de kuş peşindeki maceralarımızı yazmışız. Kalemi daha tatlı olduğundan, o bakın kendi meselesini nasıl tarif etmiş: “(…) Bir de bu kadar gürültüyü, kendi kendine konuştuğu için yaparmış. Sanki biri soru soruyormuş da karşısındaki de biraz bekleyip cevap veriyormuş gibi öterlermiş. Birbirini ağır işiten iki emeklinin bankta oturup sohbet etmesi gibi, bağırması ondanmış. Hani biri daha kısa soruları sorandır da, ötekinin cevabı taaa bankanın kampında geçen 1978 yazından başlar ya, hah işte tam öyle."
*

Şurada da Elif’in yazısının linki var: Senin adın 'Zeki' olsun. O da benim yazıya link vermiş. Böyle ayna içinde ayna, çoğalıp gidelim, daha ne! 

*
En üstteki fotoğraftaki arkadaş bir albatros elbette. Ama bu türün Yeni Zelanda’da yaşayan Umut Sarıkaya karikatürü versiyonunu da aşağıya koydum ki, hep böyle haşin haşin geziyor sanmayın. Arada fiti fitisi de var.  
*

Ve nihayet Jonathan Franzen alıntısı da aşağıda: 
(…) Kuşlar hep istediğimiz ama rüyalarımızın dışında yapamadığımız bir şeyi yapıyor: Uçuyor. Kartallar sıcak hava akımlarında hiç zorlanmaksızın dolanıyor, kolibriler havada asılı duruyor, bıldırcınlar yürek hoplatacak hızla uçuşa geçiyor. Toplu olarak düşünüldüğünde, kuşların uçuş rotaları ağaçtan ağaca, kıtadan kıtaya atılmış 100 milyar ip gibi yeryüzünü bir arada tutuyor. Yetişkinliğe erişen Avrupa ebabili yaklaşık bir yıl boyunca havada kalıyor; uçuşu sırasında beslenip, uyuyup, tüy değiştirerek Sahraaltı Afrika’ya gidip geri geliyor. Genç albatroslar açık okyanuslarda on yıl kadar dolaşıp, karaya ancak yavrulamak üzere dönüyor. İzleme altındaki bir kıyı çamurçulluğu Alaska ile Yeni Zelanda arasında hiç durmadan uçarak 11 bin 690 kilometreyi dokuz günde aşarken, yakutgerdanlı kolibri Meksika Körfezi’ni geçtiği sırada küçük bedeninin ağırlığının üçte birini enerji olarak kullanıp yakıyor. Kıyı kuşları arasında görece küçük gövdeli olan büyükkumkuşu, Tierra del Fuego ile Kuzey Kutup bölgesinin Kanada kesimine her yıl gidip geliyor. Türün, bacağındaki etiket nedeniyle B95 olarak tanınan uzun ömürlü bir bireyi, Dünya ile Ay arasındaki mesafeden daha çok kilometre yapmış."  

yeşil sos niye bitti?

Şehrin merkezinde çok iyi bir patatesçi var. Merkezde ama azıcık da saklanmış bir yerde; oralardan geçiyorsam bazen uğruyorum. Kuyruktaki tu...