toprak altında uyuklayan bir ateş

Doğada toprak altında uyuklayan bir ateş var; o hiçbir zaman sönmez ve hiçbir soğuk da onu alt etmeyi beceremez… Toprak altındaki bu ateşin her insanın göğsünde bir sunağı vardır. Aslında en soğuk günde ve en yüksek tepede bile yürüyüşçü, gocuğunun kıvrımlarında ocaklarda yanan ateşten bile sıcak bir ateş besler. Sağlıklı insan mevsimleri öyle bir dengeler ki, kışları, kalbinde yazı yaşar. Güneydir ora… 

Henry David Thoreau, Bir Kış Yürüyüşü [Çeviren: Aytek Sever, ‘Doğa ve Yürüyüş Üzerine Seçme Denemeler’de]

eliaçık

Donald Trump, okul saldırısı kurbanlarının aileleriyle. Elini açık etmiş. Konuşma notlarının sonunda ‘I hear you’ filan da yazıyor. Bu nasıl bir başkan, nasıl bir çağ! 

kaç sırdaşınız var?

On iki sene evvel ABD’de bir araştırma yayımlanmış. 1980’lerde yapılan benzer bir araştırmanın tekrarı… Amerikalıların yalnızlaşıp yalnızlaşmadığını anlamaya giden yolda bir çalışma bu. Katılımcılara “Hayatlarınıza dair en önemli kararları kimlere danışırsınız” diye sorulmuş. İlk araştırmayla karşılaştırınca, “Kimseye danışmıyorum” diyenlerin oranının üçe katlandığı çıkmış ortaya. Kan bağı olmayanlara artık bir şey sorulmadığı, sorulacak bir şey varsa daha çok eşlere, anne-baba ve kardeşlere gidildiği anlaşılmış. O dönem için bile, 20 sene öncesine göre Amerikalıların kendi içine kapandığı, arkadaşlarla sırdaşlık bağlarının neredeyse koptuğu görülmüş. Şimdi yapılsa ne sonuçlar alınır acaba?

Ne iyi bir soru aslında… Hayatınızın en önemli kararlarını kime danışırsınız? Bunca güvendiğiniz kaç kişi var, kaç sırdaşınız var? Eskiden kaç tane vardı?

Ve en acısı: Şimdi neden yoklar?

hikâyesini unutan takım

Dün Beşiktaş, Bayern Münich’e karşı Münih’te 5-0 kaybetti. Tuhaftır, kendimi bildim bileli Beşiktaş’ı tutan biri olarak bu skor pek de koymadı bana. “Eh, sonuçta rakip Bayern’di” dedim, kapattım televizyonu. 

Ama maçla ilgili bir başka şey üzdü beni. Dün Beşiktaş formasıyla ilk on birde başlayan yeni transfer Vida, daha on altıncı dakikada kırmızı kart görüp çıktı, bir başka yeni transfer Love bir dakika sonra karşı karşıya bir gol kaçırdı. 

Takımı oraya kadar, terle, gözyaşıyla, emekle sırtında taşıyanlar, ilk defa beraber bir Avrupa deplasmanına gittikleri arkadaşları sahadayken, kenarda oturuyordu. Bir çocuk, diğer çocuğun gözü gibi baktığı oyuncağın değerini anlamaz, belki sakarlıktan belki kıymet bilmezlikten kırar ya da bir kenara bırakıverir ya… Bana öyle geldi dünkü maç…

Tamam yeni oyuncular ne yapsın, tamam herkes kötü oynadı, tamam futbolda böyle duygulara yer yok belki ama ben eskilerin emeğinin hiçe sayılmasına buruldum. Her iyi hikâyede havada bir fısıltı, bir koku, bir rüzgâr dolaşır. Anlatırken, dinlerken birden onu hissedip “İşte buydu” dersiniz. Feci şekilde yenilmiş olsak bile, ileride bir gün “İşte buydu” diyeceğimiz o hikâyesini dün rafa kaldırdı Beşiktaş. En azından bu maç için, hikâyesi falan olmayan sıradan bir takım oldu.

Önümüzdeki hikâyelere bakacağız artık. 

bir tür kütüphane

Cennetin bir tür kütüphane olacağını düşlemişimdir hep... Jorge Luis Borges

Fotoğrafta Dublin Trinity College'ın kütüphanesi (Candida Hofer).

onlara peri masalı okuyun

Neil Gaiman’dan alıntılıyorum: 

Albert Einstein’a çocuklarımızı nasıl daha zeki kılabiliriz diye sormuşlardı. Cevabı basit ve bilgeceydi. “Çocuklarınızın daha zeki olmasını istiyorsanız” demişti; “Onlara peri masalları okuyun. Daha da zeki olmasını istiyorsanız, onlara daha çok peri masalı okuyun.”

Gaiman'ın sözlerinin tamamı şurada.

sokak diplomasisi

Bu blogda şehir tartışmaları iyiden iyiye yer alır oldu. Nasıl olmasın? Ben zaten şehirden konuşmayı seviyorum, şehircilik artık hepten siyasi bir alan, sonuçta her gün yeni bir vaka... İşte son örneği… 

Ankara Belediye Meclisi, ABD’nin Suriye’de YPG’yle yakın ilişkilerine tepki olarak, ABD büyükelçiliğinin bulunduğu Nevzat Tandoğan Caddesi’ni ‘Zeytin Dalı Caddesi’ olarak değiştirecekmiş. Diplomatik kriz için yeni bir açılım ama bize has bir durum değil. 

Washington Belediye Meclisi de daha dün, şehirdeki Rusya Büyükelçiliği’nin üzerinde bulunduğu Wisconsin Bulvarı’nın tam da sefarete ev sahipliği yapan bölümünü ‘Boris Nemtsov Meydanı’ yapan değişiklik teklifini onayladı.  Putin muhalifi, siyasetçi Nemtsov, iki sene önce Kremlin yakınlarında suikast sonucu öldürülmüştü. Gerekçe şöyle: İsmi ve hatırası Moskova’dan kazınmak istiyormuş, ABD de buna karşıymış. Bu durum Washingtonlular’ı ne kadar ilgilendiriyor, kimse sormamış tabii. Sonuçta yüksek devlet menfaatleri… 

Rusya’nın cevabı ne olacak? Moskova’daki ABD büyükelçiliğinin üzerinde durduğu caddenin ismi değişir mi? İlk girişim geldi bile. Milliyetçi bir parti olan Liberal Demokrat Parti milletvekili Mikhail Degtyarev, caddenin değilse de caddeye bağlı olan çıkmaz sokağın ismini değiştirmeyi teklif etti: ‘Kuzey Amerika Çıkmazı’. Şu kadar lafı yazmamın sebebi de öne sürdüğü gerekçe. Şöyle diyor milletvekili Degtyarev: 

“Moskova kadim bir şehirdir; ergen kompleksli Washington’a benzemez. Bu yüzden biz caddelerin hatta ara sokakların ismini gelip geçici siyasi hırslar ve tartışmalar yüzünden değiştirmeyiz. Ama halihazırda adı olmayan o çıkmaza bir isim verebiliriz.”

Makul bir gerekçe. Bir yandan da şunu soruyorum, beğenelim ya da beğenmeyelim, şehirlerin hafızaları tüm bu gelip geçici siyasi hırslardan veya döneme damga vurmuş olaylardan da oluşmuyor mu?