Geçenlerde bir akşam üzeri, Türkiye’den bir arkadaşımla konuşa konuşa eve doğru yürüyorduk. Önümüze beş-altı yaşlarında bir çocuk çıktı. Kaldırımda elleri cebinde, miskin miskin duruyor, yapacak bir yaramazlık arıyordu. Sadece kara kaşından kara gözünden değil, konuşmamımızı duyunca kulaklarını dikmesinden de Türk olduğunu anlamıştım.
O da bizzat anlattı zaten. Tam yanından geçerken, bilmiş bilmiş “Selamünaleyküm” dedi.
Biz de “Ve aleykümselam” dedik gülerek; yolumuza gittik.
Selam vermek önemli. Benim oğlum da aynen o şekilde :) Bir de bnloğa maşl abonelik koyarsanız güzel olur:)
YanıtlaSilMail abonelik konusunda bence haklısınız, bir bakayım, becerebilirsem. Oğlunuza benden selam :)
YanıtlaSil