A. ile yürürken, yanımızdan biz yaşlarda bir kadın geçti, bisikletiyle. İnsanların bazen gözleri karşılaşır ve bir süre karşılaştıkları yerde kalır. Öyle oldu.
Bize baktı kadın ama daha çok A’ya. Baktı ve sıcacık gülümsedi. Biz de ona gülümsedik. Yollarımıza gittik. Dönüp A.’ya baktım ben de; gülümsüyordu halen. “Arkadaşın mı” diye sordum; ben kadını tanımıyordum çünkü. “Yoo” dedi A, halinden memnun. “O kadar içten güldü ki arkadaşın zannettim” dedim. “Evet, çok içtendi, değil mi? Tanışsaydık, iyi arkadaş olurmuşuz gibi.”
Belki de başka bir hayatta, paralel evrende arkadaştık. Kahvelerimizi içmiş, ayrılmıştık. Belki bir sıcak gülüş, evrenden evrene hiç silinmeden dolaşıp duruyordu.
Resim, Chagall'in. La Vie, 1964.
Bana da çok olur, sık olur :) Bazen de sadece karşımdan gelen insanın, çiftin yüz ifadesini çok güzel bulduğum için bir sanat eserine bakarmış gibi gülümserim, sanki onay vermek, böyle devam et / edin ne olur demek istermiş gibi.. Güzel histir doğrusu.
YanıtlaSilNe iyi yapıyorsunuz :) günü güzelleştiriyor bunlar
Sil