kendi zihninde dolaşanlar

Kütüphanede oturup çalışıyorum. 

İnsanlar geliyor gidiyor. Oturuyor kalkıyor. Gazete okuyorlar. Dergi karıştırıyorlar. Kitaplara dalıp gidiyorlar. Yazıyorlar. Çalışıyorlar. 

Bir de onlar var. 

Bir masaya oturmuş, hiçbir şey yapmadan duruyorlar. Okumuyorlar yazmıyorlar çalışmıyorlar. Birçokları gibi telefonlarını da karıştırmıyorlar. Uzaklara bakıyorlar. Bazen pencereden dışarı. Bazen karşıdaki duvara. Bazen önlerinde oturan kişinin sırtına… Kendi zihinlerinin içinde dolaşıyorlar. 

Yadırgamıyorum, yanlış da bulmuyorum bunu. Kimse sürekli bir şeyle meşgul olmak zorunda değil. Hele bu çağda böyle kesintisiz bir düşünce seline kapılmak, kapılabilmek müthiş bir lüks.

Ama şaşırıyorum doğrusu. Bunca materyalin ortasında, her yan okuyacak, bakılacak, dinlenecek şeyle doluyken, nasıl hiçbirine gönül indirmeden kalabiliyorlar? 

Bir de bunu neden kütüphanede yapıyorlar?

Çalışan düşünen insanların arasında olmak daha huzurlu mu geliyor? Sessizlik mi onları çekiyor? (Kütüphaneler çok da sessiz sayılmaz ama birçok yerden daha sessiz yine de.) Bu mekânlar onlar için rahat mı? Korunaklı mı? Hiçbir soruyla ilgilenmeyecek kadar dertliler mi? Tam aksine, kaygısızlar mı yoksa?

Kendi zihnimin içinde dolaşırken onlara da rastlamayı umuyorum. Orada belki konuşuruz, sorarım, anlatırlar. 

Ama aramaya çıktığımda  çoktan gitmiş oluyorlar. Başka bir kütüphaneye, başka bir zihne, kendi zihinlerinin derinlerine…

*

PS: Resim, İrlanda'daki Trinity College Library

trafikte bir şövalye

Bugün A. ile birlikte trafik ışıklarında beklerken yolun karşısında tuhaf bir bisikletli adamı fark ettik. Tuhaftı, çünkü yüzünün tümü camla kaplıydı. Kaskla güneş gözlüğü arası bir ‘şey’. Işığı kırıyor, yansıtıyor. Üzerinde renklerin oynaştığı bir cam. Ama ne?

Saniyeler sonra yan yana geçerken kendimi tutamayıp adama baktım. O da bana baktı. Gün ortasında, demir maskeli adamla, atının üstünde bir şövalyeyle karşılaşmak gibi bir his. Benim yüzümde ne de olsa bir ufak şaşkınlık ifadesi vardı; adam bunu herhalde görmüştür. Ben onun ifadesini göremedim. Dedim ya, cam… Arabalara çekilen bantlar gibi, koyu bir engel. Ürpertici, tedirgin edici.

A. da daha önce böyle bir maske görmemiş. Ya da böyle bir gözlük… Ya da her ikisi birden. Düşündük: Pandemiye özel mi acaba? Bir tür kask olabilir mi? Ben biraz uçtum: Robocop’unki gibi bir donanım bu, camın gerisinde bir ekran vardır kesin. Adam biraz önce belki beni bir hedefe oturtmuştu. Sonra da ateş etmeye üşenmişti belki. Neyse ki… 

Bu soruları sormak için bir sene gecikmişim. 

İnternette “tüm yüz gözlük” “ayna” vs. gibi anahtar sözcüklerle arayınca buldum. Bu bir güneş gözlüğü. Fonksiyonu, eh işte, güneşten korumak. Sadece gözleri değil bütün yüzü koruyor. Bulduğum ürünler bir sene önce piyasaya çıkmıştı. Belki evveli de vardır. 

Kafamda kurduğum gibi çıkmadı ama. Hayal kırıklığı…

Bir şövalyeyle karşılaşmak gibi değil. Gizemli değil. Beleşten tedirgin ediyor. 

İnsanları saklıyor.

üç bilmece

Bahar günüymüş. Bir hacıyı, bir eşkiya durdurmuş dar boğazda. Üç bilmecem var, bilirsen geçersin, bilemezsen paranı alırım, paran yoksa canını alırım, diye tepeden buyurmuş.

Sor, demiş hacı, dik dik. Parası yokmuş ya hiç de öyle süklüm püklüm değilmiş. “Başka çarem yoksa, sor.”

“İlki şu. Alsan da versen de, getirsen de götürsen de ağırlık yapmayan nedir?” 

Gülüvermiş Hacı. “Kolay bu. Selamdır” diye yanıtlamış. Kolaymış sahiden de, daha az önce eşkiyayı iç ferahlığıyla selamlamış.

Bildin, demiş eşkiya. “Bir su ki zehirsizdir ama yine de can yakar. Nedir bu?

Alnını kırıştırmış, hacı. Derken bir sevinç kaplamış yüzünü. Gözyaşı ya, demiş, ne olacak ki başka? Pek yufka yürekliymiş zaten. Hep gözleri dolarmış, bazen gizliden ağlarmış da.  

Eşkiyanın suratı asılmış. Bu nasıl uyanık hacı. Yanından yürüyüp gidecek. 

Tamam, demiş. “Sözüm söz. İşte sana son soru. Bilmeden bulduğumuz, sonra ya kaybedersek diye üzülüp durduğumuz nedir” 

Hacı düşünmüş düşünmüş düşünmüş… Bunalmış. Alnında boncuk boncuk ter birikmiş. Bulamadıkça düşünemez olmuş. Bomboşmuş aklı.

Bilemedim, demiş çaresiz. Boynunu bükmüş. 

Sırıtmış eşkıya. Kılıcını sıyırmış kınından. Uçlan paraları, diye bağırmış.  

Param yok, diye başlamış hacı… Yokmuş da gerçekten. “Bir soru daha sor.” 

Eşkiya şakasızmış. Kaldırmış kolunu. Tam boynuna çalacakken kılıcı, 

Dur, diye bağırmış Hacı…

"Bari cevabı söyle.”

Ama gecikmiş. Yetişemememiş eşkiyanın bileğinin hızına. Son anında feryat bile edememiş. Aklında bir soru işareti, düşmüş yere… 

Eşkiya, kıydığı adamın yere yuvarlanan, toza bulanan kellesine dalgın dalgın bakmış. Hacının gözleri hiç duyamadığı cevabı halen bekler gibi apaçıkmış. Kılıcını yanıbaşındaki koca kayaya silerken, sıkkın sıkkın mırıldanmış eşkiya:

“Aha, bu verdiğindir”. 

Photo by Simon Wilkes on Unsplash

armagnac demek yirmi beş damla gözyaşı demekmiş

seni hatırladıkça bir kadeh armagnac içerim

armagnac demek yirmi beş damla gözyaşı demekmiş

demek her akşam yirmi beş damla gözyaşı içerim 

Attilâ İlhan

hâlâ kâğıt hâlâ kalem

Instagram’da bu reklama rastladım. Evet, hâlâ ve illa kâğıt kalemle not alıyorum; fırsat buldukça da kâğıt kalemle çalışıyorum; çünkü daha iyi. Çok daha iyi.

Bu reklam, yeni nesiller için zaten bir anlamı ifade etmiyor, onlar işe bilgisayardan başladılar, ‘hâlâ’lık bir durumları yok. Bu bize, dijital göçmenlere hitap eden bir iş, benim gibi muhafazakâr tipleri teknolojiyle barıştırmaya çalışıyor. Bizler, fabrika ayarlarımızı inkâr etmeye fazla hevesliyiz. Sadece bu alanda değil, verim sağladığımız bir çok şeyi terk etmeye eğilimliyiz. Bana esas ilginç gelen bu. Ayrıca bu tür şeyleri denemedim değil; faydasını gören de muhakkak vardır ama benim yine de ilgimi çekmiyor. It’s not the real thing. 

Binlerce yıldır kağıda yazıyoruz, ben ‘hâlâ’ faydasını görüyorum.

hayat bilgisi

Okudukça daha iyi okumayı öğreniyoruz. Yazdıkça daha iyi yazmayı öğreniyoruz. Dinledikçe daha iyi dinlemeyi, anlattıkça daha iyi anlatmayı, yaptıkça iyi yapmayı…

Ama hangisinde daha iyi öğreniyoruz? Eylemin kendisini değil, parça parça hayatı, bize sunulanı, bizim peşine düştüklerimizi… Şeylerin bilgisine en iyi nasıl ulaşıyoruz? 

Kendi adıma en çok yazarak öğrendiğimi bir süredir biliyorum. Başka türlü olsa mıydı acaba? Çünkü en zahmetlisi bu. Ama bir yandan da hoşuma gidiyor bu bilgi, neticede hayatımı da böyle kazanıyorum. İşim bu. Başka bir sahada çalışsaydım, hayatta fazladan zorlanırdım sanırım. Buraya kadar nasıl geldim? Kısmen kader ağlarını ördü kısmen de şartlar arkadan itti. İyi ki…

Ben işimin zorluklarıyla başa çıkmaya çalıştım. Kendini bir de işine uydurmaya çalışanlar var. Çalışmanın kendisinden daha zor bu.

Bunu öğrenmenin bir kısa yolu olmalı. 

PS: St. Jerome çalışma odasında (Jan van Eyck'in atölyesinden)

aşk zamanı 2.0

Bu fotoğraf aslında benim anladığım şeyi anlatmıyor. Neyi anlatıyor: Japonya’da korona önlemleri restoranlarda tam gaz devam ediyormuş, yemek yerken bile maske takmak gerekiyormuş ama biraz paranız varsa (kişi başı 170 euro kadar) şık bir ortamda, şeffaf kafeslerin içinde rahat rahat yiyip içebiliyormuşsunuz. 

Benim anladığım şey: Biz artık hayatın her damlasını zaten böyle yaşıyoruz. Koronasız da... Wong Kar-Wai, 'Aşk Zamanı'nı bir daha çekse, sanki artık bu fotoğraftaki gibi çekecek.